Elektroniczne łańcuchy dostaw. Metoda wyboru modelu łańcucha
- Strykowski Sergiusz,Cellary Wojciech
- Kategoria: E-gospodarka
W tym artykule -
piątym z serii nt. elektronicznych łańcuchów dostaw -
przedstawimy metodę wyboru modelu elektronicznego łańcucha, który w warunkach danego systemu logistycznego przyniesie producentowi największy możliwy zysk.
Przypomnijmy, że zastosowanie technologii elektronicznego biznesu umożliwia oddzielenie od siebie strumienia przepływu produktów i strumienia przepływu informacji, tradycyjnie pozostających ze sobą w ścisłej zależności. To oddzielenie umożliwia producentowi nową organizację łańcucha dostaw, w której producent zachowuje swoją korzystną pozycję na początku strumienia przepływu produktów, zmienia natomiast swoją niekorzystną pozycję na końcu strumienia informacji na pozycję znajdującą się bliżej klienta końcowego.
W poprzednich artykułach z tej serii zostały przedstawione trzy takie nowe modele -
model z hurtownią wirtualną i hurtownią rzeczywistą (Model 1), model z hurtownią wirtualną i strategią dostaw bezpośrednich (Model 2) oraz model mieszany z hurtownią wirtualną, hurtownią rzeczywistą i strategią dostaw bezpośrednich (Model 3).
Metoda wyboru
Analiza ilościowa elektronicznych łańcuchów dostaw, przedstawiona w poprzednich artykułach z tej serii pokazuje, że wybór modelu, który przyniesie producentowi największy możliwy do osiągnięcia zysk, jest uzależniony od trzech czynników:
1. Granicy opłacalności obsługi bezpośredniej dmin, czyli minimalnej wielkości popytu niezbędnego do tego, aby opłacalna była samodzielna obsługa zamówienia przez producenta (bez udziału pośredników),
2. Marży m pobieranej przez producenta za przekazanie zamówienia pośrednikowi,
3. Współczynnika km partycypacji przez producenta w kosztach utrzymania niesprzedanych zapasów przez pośrednika.
Wzajemne zależności pomiędzy poszczególnymi modelami elektronicznych łańcuchów dostaw wskazują na celowość zastosowania analizy granic, w obrębie których poszczególne modele mogą przynieść producentowi największy zysk. W odniesieniu do granicy opłacalności dmin wyznaczono pięć zakresów (oznaczonych literami od A do E), w obrębie których obowiązują różne kombinacje modeli transformacji mogących przynieść największy możliwy do osiągnięcia zysk. Kombinacje te przedstawiają się w następujący sposób (rys. 1):
1. Zakres A -
Model 1 lub Model 2
2. Zakres B -
Model 1 lub Model 2 lub Model 3
3. Zakres C -
Model 1 lub Model 2 lub Model 3
4. Zakres D -
Model 1 lub Model 3
5. Zakres E -
Model 1
Wartości D1 -
D4, stanowiące granice poszczególnych zakresów, wyznaczone są przez porównanie maksymalnego możliwego do osiągnięcia zysku w poszczególnych modelach dla wartości granicznych i/lub wartości marginalnych marży m oraz współczynnika partycypacji km. Czytelników zainteresowanych szczegółową analizą ilościową prowadzącą do wyznaczenia tych wartości odsyłamy do pozycji [1].
Artykuł pochodzi z czasopisma "Logistyka", nr 4/2006.
Ostatnio zmieniany w piątek, 08 grudzień 2006 14:46
Ściągnij załącznik:
Z etykietą
Zaloguj się by skomentować