Logo
Wydrukuj tę stronę

Metoda zarządzania bezpieczeństwem statku w czasie katastrofy na morzu

W artykule przedstawiono metodę zarządzania bezpieczeństwem statku w stanie uszkodzonym w czasie katastrofy na morzu z uwzględnieniem analizy ryzyka. Zarządzanie bezpieczeństwem statku w metodzie oparte jest na ocenie ryzyka, oraz na zarządzaniu ryzykiem wypadku. Do oceny ryzyka zastosowano dwa kryteria: macierz akceptacji ryzyka i koncepcję ALARP. Przedstawiono wybrane metody zarządzania ryzykiem, ukierunkowane na podejmowanie decyzji: metoda sztucznych sieci neuronowych ANN, koncepcje Taguchi'ego i wielokryterialne podejście do podejmowania decyzji. Przedstawiono elementy systemu podejmowania decyzji DSS dla oceny bezpieczeństwa statku w stanie uszkodzonym.
WPROWADZENIE
W czasie katastrofy statku na morzu na skutek kolizji, uderzenia o przeszkodę lub wejścia na mieliznę, statki poddawane są różnym wymuszeniom, wewnętrznym i zewnętrznym, o charakterze losowym. Z danych statystycznych wynika, że tego typu wypadki stanowią ponad 50% ogólnej liczby wszystkich kategorii wypadków na morzu [2].
W zależności od skali uszkodzeń kadłuba statku, istnieje możliwość kontynuacji misji przez statek, powrotu statku do portu o własnych siłach, powrotu statku do portu na holu lub oczekiwania na pomoc z zewnątrz. W przypadku małego uszkodzenia poszycia kadłuba, statek najczęściej może kontynuować misję lub powinien oczekiwać na pomoc z zewnątrz.
W przypadku dużego uszkodzenia kadłuba statku uszkodzeniu ulega nie tylko poszycie kadłuba w rejonie uszkodzenia, ale także elementy konstrukcji znajdujące się wewnątrz kadłuba. Na skutek tego, dochodzi do zatapiania jednego lub większej liczby przyległych przedziałów wodoszczelnych. W takiej sytuacji, statek zazwyczaj nie jest w stanie kontynuować powierzonej misji. W stanie uszkodzonym, statek powinien zachować zarówno stateczność jak i pływalność. Przy czym stateczność należy uznać za podstawową miarę bezpieczeństwa statku w stanie uszkodzonym. Powyższe cechy decydują o przetrwaniu procesu zatapiania przez statek. Bardzo często zdarza się tak, że na skutek wymienionych zagrożeń, do wnętrza kadłuba dostaje się duża ilość wody zaburtowej i istnieje obawa, że statek zatapiania nie przetrwa. Statek może zatonąć w początkowym etapie zatapiania, w pośrednich etapach zatapiania lub w końcowym etapie zatapiania, w zależności także od fazy zatapiania. (...)
© 2000-2023 Sieć Badawcza Łukasiewicz - Poznański Instytut Technologiczny