WIEDZA: transport i spedycja

Niniejsze opracowanie prawne stanowi kontynuację poprzedniej publikacji poświęconej odpowiedzialności nadawcy za szkody w przewozie wynikające z nieprawidłowego unieruchomienia ładunku. Poprzednie opracowanie odnosiło się do uregulowań krajowego (polskiego) prawa przewozowego. Warto, więc dokonać oceny w jaki sposób tę samą kwestię odpowiedzialności za szkody wynikłe z nieprawidłowego unieruchomienia ładunków, reguluje międzynarodowe prawo przewozowe – Konwencja o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR)?

Wieloletnia obserwacja funkcjonowania branży TSL pozwala postawić tezę, iż przytłaczająca większość szkód w przewozie wynika z nieprawidłowego unieruchomienia ładunków. Najczęściej uszkodzeniu ulegają tzw.: ładunki podatne na zgniatanie (nacisk), czyli w praktyce przytłaczająca większość wszystkich transportowanych ładunków. Przyczyna taka wynika z trzech typów błędów generowanych w procesie organizacji przewozu:

a) zgłoszenie nieprawidłowego zapotrzebowania na środki transportowe,

b) zgłoszenie nieprawidłowego zapotrzebowania na środki unieruchamiania ładunków,

c) brak wskazania  właściwej metody wykorzystania środków mocujących.

Rodzi się więc naturalne pytanie - kto ponosi odpowiedzialność za szkody wynikające z nieprawidłowości unieruchomienia ładunków w przewozie – a więc na kim w łańcuchu przewozowym spoczywa obowiązek doprecyzowania w zleceniu transportowym i/lub liście przewozowym powyższych trzech parametrów.