Logo
Wydrukuj tę stronę

Zasady znakowania amunicji chemicznej z okresu II wojny światowej

Masowe użycie w walce bojowych środków trujących miało miejsce po raz pierwszy w okresie I wojny światowej. Przyniosło ono z jednej strony wiele strat wśród walczących stron, z drugiej zaś wykazało, że broń chemiczna - jako nowy cechuje się znacznie większą efektywnością w rażeniu siły żywej od broni strzeleckiej, artylerii i lotnictwa. Państwa uczestniczące w wojnie, jeszcze w trakcie walk, rozpoczęły na wielką skalę produkcję bojowych środków trujących, składową broni chemicznej, która pod koniec 1918 roku osiągnęła znaczące rozmiary.
W latach 1919 - 1939, a także w czasie II wojny światowej produkcja bojowych środków trujących nie uległa spowolnieniu. Zmienił się jednak profil tej produkcji. Pokazały się nowo odkryte fosforoorganiczne bojowe środki trujące (tabun, sarin). Mimo to bojowe znaczenie zachowały środki z I wojny światowej iperyt siarkowy oraz niektóre organiczne pochodne chloroarsenowe (luizyt, adamsyt)3.
Po zakończeniu II wojny światowej zatopiono w różnych rejonach Morza Bałtyckiego ogromne ilości amunicji konwencjonalnej, chemicznej oraz bojowych środków trujących w pojemnikach metalowych. Zrzutów do morza dokonywały niemieckie władze okupacyjne w Danii na krótko przed zakończeniem wojny, a także alianci zaraz po jej zakończeniu. Niemcy dokonywali zrzutów do morza na południe od Małego
Bełtu, podczas gdy alianci na północny wschód od
Bornholmu, południowy wschód od Gotlandii i w cieśninie Skagerrak. (...)
© 2000-2023 Sieć Badawcza Łukasiewicz - Poznański Instytut Technologiczny