Logo
Wydrukuj tę stronę

Logistyka wojskowa "nie zabija"

Profesor Stanisław Oziemski, z którym miałem przyjemność wielokrotnie rozmawiać, w swoich artykułach oraz wypowiedziach wielokrotnie podkreśla, że współczesną logistykę należy postrzegać w kategoriach filozoficznych. Wydaje mi się, że nawet bardzo głęboka myśl filozoficzna - odnoszę się do drugiej części stwierdzenia Pana Profesora - nie upoważnia do stwierdzenia, że (....) filozoficznie patrząc, celem logistyki cywilnej jest "uszczęśliwiać klienta", wojskowej - "zabić go" (...) Logistyka, jako dziedzina wiedzy, bezspornie rozwinęła się w wojsku. Stanowi teorię i praktykę w zakresie zaopatrzenia, dowozu i komunikacji, administracji i konserwacji, remontu, ewakuacji rannych i chorych, wykorzystania zasobów miejscowych. Wielokrotnie decydował a o skuteczności działań operacyjnych, losach bitew i wojen. Na przestrzeni dziejów problematyka zabezpieczenia logistycznego działań sił zbrojnych podlegała sukcesywnej modernizacji, dostosowywaniu się do aktualnych uwarunkowań operacyjno - taktycznych i gospodarczo - ekonomicznych.

Dziejowy proces poszukiwania zasad logistycznych łączyć należy z ewolucją naukowej myśli wojskowej, której bez wątpienia częścią jest myśl logistyczna. Poszukiwanie zasad logistycznych w dostępnych źródłach historycznych odzwierciedla pogląd, że w procesach zaopatrywania i eksploatacji zasobów przydzielonych armii występują pewne prawidłowości, określane mianem działań logistycznych. Ewolucja interpretacji znaczeniowej tychże działań pozwala je pogrupować w pięciu działach problemowych: zaopatrzenie materiałowe, transport, eksploatacja sprzętu technicznego, opieka medyczna oraz prowadzenie administracji. Szereg współczesnych koncepcji logistycznych wskazuje, że w dziejach logistyki wyróżnić należy dwa zasadnicze okresy: starożytny i logistyki naszej ery.

Okres starożytny w świetle badań historycznych dostarcza szeregu cennych informacji o narodzinach i rozwoju działań logistycznych, późniejszej logistyki. Historycy sztuki wojennej są zgodni, że dominującą cechą najstarszych państw niewolniczych, które stworzyły cywilizację starożytną, był wysoki stopień zorganizowania ich sił zbrojnych. Towarzyszył mu wysoki - jak na tamte czasy - poziom rozwoju wiedzy praktycznej, dotyczącej gromadzenia i dystrybuowania zapasów na polu walki. Fakty historyczne wskazują, że do działań, które można określić mianem logistycznych, ówcześni dowódcy przywiązywali ogromne znaczenie.

Logistyka ery nowożytnej to logistyka długotrwałych zmian i przeobrażeń. W pierwszej fazie jej rozwoju trudno mówić o logistyce; są to raczej praktyczne działania logistyczne, skupiające się głównie na gromadzeniu zapasów i zaopatrywaniu armii w polu. Dopiero w drugiej połowie XVIII w. pojawia się szereg opracowań teoretycznych, które zaczynają tworzyć fundamenty logistyki. Dominują w tym okresie przede wszystkim opracowania amerykańskie i francuskie. Początek wieku XX to prawdziwy rozkwit myśli logistycznej. Zostają opracowane zasady logistyczne oraz wyraźny podział na teorię i praktykę logistyki (logistykę stosowaną). W okresie II wojny światowej problematyka zabezpieczenia materiałowo - technicznego działań bojowych staje się pierwszoplanowym zagadnieniem w planowaniu operacji wojennych. Coraz częściej ówcześni dowódcy dostrzegali, że sukcesy w bitwach możliwe są nie tylko dzięki wiedzy taktycznej, pracy strategów i sztabów ogólnowojskowych, ale również warunkiem koniecznym jest właściwe przygotowanie i wykorzystanie systemów gromadzenia zapasów i zaopatrywania wojsk.

Artykuł pochodzi z czasopisma "Logistyka", nr 1/2006.
Ostatnio zmieniany w piątek, 29 grudzień 2006 14:43
© 2000-2023 Sieć Badawcza Łukasiewicz - Poznański Instytut Technologiczny