Logo
Wydrukuj tę stronę

Optymalizacja formowania jednostek ładunkowych

Polecamy! Optymalizacja formowania jednostek ładunkowych

Zagadnienie rozmieszczenia jednostek opakowaniowych (opakowań jednostkowych, zbiorczych lub transportowych wraz z zawartością) w przestrzeniach ładunkowych jest jednym z istotnych uwarunkowań racjonalizacji procesów logistycznych. Z jednej strony właściwe rozmieszczenie jednostek opakowaniowych powinno gwarantować maksymalne wykorzystanie wymiarów oraz ładowności przestrzeni ładunkowych, zaś z drugiej nie może ono prowadzić do zniszczenia ładunku (np. w wyniku nacisku wywieranego przez inne jednostki opakowaniowe).


Maksymalizacja wykorzystania dostępnej przestrzeni jednostki ładunkowej ma bezpośredni wpływ na wydajność i redukcję kosztów transportu (lepsze wykorzystanie pojemności środków przewozowych, ograniczenie liczby cykli ładunkowych) oraz kosztów magazynowania (ograniczenie wymaganej do składowania przestrzeni). Z pracy [11] wynika, że optymalizacja jednostek ładunkowych pozwala uzyskać, w porównaniu z tzw. rozwiązaniami racjonalnymi, ponad 1% redukcję kosztów w łańcuchu dostaw. W przypadku formowania niejednorodnych jednostek ładunkowych skala osiąganych korzyści może być znacznie większa. Podjęty w artykule problem występuje we wszystkich przedsiębiorstwach produkcyjnych oraz logistycznych, choć w modelach optymalizacyjnych formułowanych dla tych systemów częstokroć przyjmuje się, że znana jest technologia formowania jednostek ładunkowych (por. m.in. z [7] lub z [16]). Powstające w zakładach przemysłowych wyroby są pakowane w opakowania jednostkowe, zbiorcze oraz transportowe. Częstokroć ostatnim etapem procesu produkcyjnego jest również formowanie jednostek ładunkowych z jednorodnych jednostek opakowaniowych. W tym przypadku jednorazowe rozwiązanie problemu może być stosowane przez długi okres, zatem można je uzyskać metodą ekspercką lub dokładnymi metodami optymalizacji. W przedsiębiorstwach logistycznych problem formowania jednostek ładunkowych jest znacznie bardziej złożony. Istnieje tu konieczność uzyskiwania rozwiązań w czasie rzeczywistym dla różnorodnych jednostek opakowaniowych tworzących niejednorodne jednostki ładunkowe. Istniejące metody optymalizacyjne, które mogą wspomagać formowanie jednostek ładunkowych, w literaturze [4], [10], [12], [13] znane są jako dwuwymiarowy i trójwymiarowy problem załadunku. Jak wykazano w kolejnym rozdziale artykułu opracowane dotychczas zadania optymalizacyjne rozmieszczenia jednostek ładunku zostały uzyskane przy uwzględnieniu pewnych zwykle zbyt silnych założeń upraszczających. Założenia te sprawiają, że rozwiązania tych zadań optymalizacyjnych nie zawsze mogą mieć poprawną interpretację fizyczną. Mając to na względzie, podjęte zostały prace nad ogólnym sformułowaniem zadania optymalizacyjnego formowania jednostek ładunkowych.

Artykuł zawiera 24210 znaków.

Źródło: Czasopismo Logistyka

 

Ostatnio zmieniany w piątek, 21 kwiecień 2017 12:50
© 2000-2023 Sieć Badawcza Łukasiewicz - Poznański Instytut Technologiczny