Zasady działania i organizacja włoskich centrów logistycznych
- Andrzej Montwiłł
- Kategoria: Logistyka
Funkcjonujące w literaturze przedmiotu oraz w praktyce pojęcie "centrum logistyczne" (CL) jest terminem elastycznym. W zależności od zakresu realizowanej funkcji powyższym pojęciem określane są:
- zintegrowane centra logistyczne (ZCL) oferujące szeroką gamę usług, w tym przeładunki intermodalne;
- parki logistyczne, grupujące na swoim obszarze oprócz firm logistycznych również producentów i dystrybutorów;
- centra dystrybucyjne;
- centra magazynowe i terminale transportowe świadczące wyłącznie usługi transportowe.
W zagranicznej literaturze oraz w praktyce gospodarczej stosuje się różne nazwy do określenia "centrum logistycznego" (CL): plater-formes multimodales (francuska), freight villages (angielska), Guterverkehrszentrum (GVZ) (niemiecka) i interporto (włoska). W publikacjach na temat centrów logistycznych często obok nazwy rodzimej pojawia się określenie freight villages. Wynika to z faktu przyjęcia w 1992 roku przez Europejski Związek Centrów Logistycznych - Europlatforms definicji centrum logistycznego jako "wioski towarowej".
Niezależnie od nazewnictwa i form działania, europejskie centra logistyczne stanowią niezbędne węzły transportowe w europejskim i krajowych systemach transportu, realizując szereg usług w sektorze TSL i tworząc warunki do sprawnego przepływu dóbr w łańcuchach dostaw lub sieciach logistycznych.
Publikacja jest częścią realizowanego w latach 2011-2012 projektu badawczego własnego "Portowe centra logistyczne jako stymulatory rozwoju portów, miast portowych i regionów nadmorskich. Badanie, modelowanie, koncepcja lokalizacji eksploatacji i zarządzania", finansowanego przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju i realizowanego przez pracowników Zakładu Organizacji i Zarządzania Akademii Morskiej w Szczecinie pod kierownictwem dr. hab. Czesławy Christowej, prof. AM w Szczecinie.
Idea powstania centrów logistycznych we Włoszech
Centra logistyczne we Włoszech zaczęły powstawać już w latach 70. ubiegłego wieku w wyniku inicjatyw lokalnych. Kluczowym czynnikiem powodzenia idei tworzenia CL był udział sektora publicznego. Jego działania koncentrowały się na aktywizacji gospodarczej wybranych regionów, stymulowaniu tworzenia konsorcjów planujących budowę centrów logistycznych i udziale w spółkach realizujących inwestycje infrastrukturalne, a następnie zarządzających powstałymi centrami. W połowie lat 80. ubiegłego wieku działania lokalne zostały wsparte przez rząd włoski, który w ramach przyjętej polityki transportowej skoordynował inicjatywy poszczególnych regionów, określając w 1986 roku w Głównym planie transportu (General Transport Plan - GTP) sieć centrów logistycznych poziomu pierwszego i drugiego. W planie tym wskazano na konieczność współpracy mających powstać centrów logistycznych z portami morskimi oraz wspieranie międzynarodowej wymiany towarowej z maksymalnym wykorzystaniem transportu kolejowego. Realizacja Planu, w randze ustawy, rozpoczęła się w 1990 roku, a jego efektem było przyjęcie i realizacja Pięcioletniego państwowego planu budowy centrów logistycznych. Budowę i zarządzanie centrami logistycznymi powierzono sektorowi publicznemu oraz podmiotom prywatnym udzielając im pomocy publicznej.
Zgodnie z przyjętym w latach 80. ubiegłego wieku i realizowanym GTP, powstało kilka głównych centrów logistycznych rozlokowanych przede wszystkim w północnej części Włoch. Zdecydowały o tym potencjał gospodarczy i rozwojowy tej części kraju oraz funkcjonowanie szlaków transportowych prowadzących poprzez włoskie porty morskie do Europy Zachodniej i Środkowej. Istotnym czynnikiem rozmieszczenia CL było określenie ich zadań w kontekście kompleksowego rozwoju społeczno - gospodarczego powojennych Włoch. Stąd służebność w zakresie działania i jasne przyjęcie funkcji zaopatrzeniowej, produkcyjnej i dystrybucyjnej, adekwatnych do potrzeb takich działów gospodarki, jak: rolnictwo, przemysł i transport.
Artykuł zawiera 18690 znaków.
Źródło: Czasopismo Logistyka 5/2012