Logo
Wydrukuj tę stronę

Analiza zakresu wykorzystania automatycznego dozorowania w ruchu lotniczym w Polsce

Z uwagi na obecny i planowany wzrost ruchu lotniczego oraz rozwój transportu lotniczego w Polsce konieczny jest ciągły rozwój ilościowy i jakościowy infrastruktury łączności, nawigacji i dozorowania. Powinien być to rozwój zapewniający techniczne zabezpieczenie tego ruchu. Przy tym, uwzględnia się realizację ogólnoeuropejskich programów zarządzania ruchem lotniczym, w tym programów wykonawczych do Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej (SES) - np. SESAR (SingleEuropeanSky ATM Research).
Wobec zaistniałej sytuacji, Polska Agencja śeglugi Powietrznej poszukuje nowych, zautomatyzowanych rozwiązań lepszego nadzoru przestrzeni powietrznej oraz powierzchni lotniska. Jednym z nich jest system automatycznego zależnego dozorowania (Automatic Dependent Surveillance - Broadcast
ADS - B) uważany za kluczowy element systemów zarządzania ruchem lotniczym w przyszłości, na przykład - europejskiego SESAR, czy amerykańskiego NextGen. Jednakże jego szeroko zasięgowe wdrożenie planuje się dopiero na lata 2020 - 2025.
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie potrzeby oraz zasadności zastosowania automatycznego dozorowania w ruchu trasowym w Polsce. Do przygotowania pracy wykorzystano literaturę przedmiotu, publikacje EUROCONTROL oraz wyniki badań własnych.
2. ROZWÓJ PROGRAMU SESAR WYKORZYSTUJĄCEGO TECHNOLOGIĘ GNSS
Program SESAR (Single European Sky ATM Research) został stworzony do budowy nowoczesnego europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym. Jest technologicznym i operacyjnym komponentem inicjatywy Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej (SES) powstałym w celu synchronizacji zwiększającej się przepustowości europejskiej przestrzeni powietrznej i potrzeb bezpieczeństwa [4]. Jako założyciel przedsięwzięcia SESAR wspólnie z Komisją Europejską, EUROCONTROL odgrywa kluczową rolę we wszystkich projektach [11]. Do podstawowych założeń programu można zaliczyć:
− wprowadzenie trajektorii biznesowych, które można określić jako trajektorie najbardziej zbliżone do założeń ustalonych przez wykonującego lot;
− zarządzanie trajektorią lotu, poprzez które planuje się wdrożenie nowego podejścia do projektowania i zarządzania przestrzeni powietrznej [7]. (...)
© 2000-2023 Sieć Badawcza Łukasiewicz - Poznański Instytut Technologiczny