Wysokość i forma opłat za korzystanie z dróg wodnych śródlądowych w Polsce oraz ich wpływ na ekonomikę realizowanych przewozów

W minionych dziesięcioleciach przybierały różne formy dla podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych. Był okres, że część użytkowników nie była objęta opłatami, a także czas, kiedy to wnosi się opłaty w kilku postaciach niejako podwójnie. Społeczny odbiór tych rozwiązań nie wykazywał zrozumienia, a to m.in. dlatego, że uzyskiwane przez pobierających opłaty nie wpływały na stan i jakość infrastruktury transportowej poszczególnych gałęzi. Celowość opłat pobieranych za korzystanie z infrastruktury trudno kwestionować pod warunkiem, że wysokość ich jest odpowiednio ustalana w zależności od stopnia zużywania zasobów i nie stanowi narzędzia fiskalnego dla pobierających je.

Ostatnie lata to okres nowych rozwiązań opartych na rozliczeniach elektronicznych, szczególnie w transporcie drogowym. Intensywny rozwój transportu drogowego, w szczególności w zakresie przewozu ładunków, niewątpliwie uzasadniał tempo zmian w tym obszarze. Infrastruktury transportowe przyporządkowane są centralnie do odpowiednich resortów, stąd niewątpliwie uzyskiwane środki z opłat mogą być dystrybuowane zgodnie z ich celem i zasadnością pozyskiwania. Stosownym podmiotem jest minister właściwy do spraw transportu z wyjątkiem infrastruktury transportu wodnego śródlądowego, którą to zarządza Minister Środowiska za pośrednictwem Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej. Zarząd ten jest organem pobierającym opłaty za korzystanie ze śródlądowych dróg wodnych oraz śluz i pochylni. Opłaty te obejmują zarówno obciążenia przewoźników, jak i uprawiających turystykę wodną. Sposób naliczania opłat podmiotom pozostaje specyficznym dla branży.

Artykuł zawiera 19460 znaków.

Źródło: Czasopismo Logistyka