Intermodalna sieć logistyczna w Polsce - koncepcja rozwiązań modelowych i uwarunkowania wdrożeniowe (N N509398536)

Opracowanie metodyki tworzenia modelowych rozwiązań intermodalnej sieci logistycznej w Polsce oraz definiowania szczegółowych warunków i możliwości jej wdrożenia, a także określenie, w oparciu o tą metodykę, koncepcji modelowej sieci, odpowiadającej aktualnym uwarunkowaniom.

Zespół badawczy Instytutu Logistyki i Magazynowania, poszerzony o prof. Jerzego Wronkę (Uniwersytet Szczeciński), pracujący pod kierownictwem prof. Leszka Mindura podjął w lipcu 2009 roku realizację projektu pt. Intermodalna sieć logistyczna w Polsce  – koncepcja rozwiązań modelowych i uwarunkowania wdrożeniowe. Celem projektu było opracowanie metodyki tworzenia modelowych rozwiązań intermodalnej sieci logistycznej w Polsce oraz definiowania szczegółowych warunków i możliwości jej wdrożenia, a także określenie, w oparciu o tą metodykę, koncepcji modelowej sieci, odpowiadającej aktualnym uwarunkowaniom. Szczegółowy zakres prac realizowanych w ramach projektu obejmował: Diagnozę stanu w zakresie prac badawczych, programów, aktów prawnych mających odniesienie możliwości realizacji intermodalnej sieci logistycznej. Diagnozę stanu krajowej infrastruktury transportowo-logistycznej z punktu widzenia możliwości realizacji intermodalnej sieci logistycznej. Badania analitycznych i prognostycznych ukierunkowane głownie na określenie scenariuszy rozwojowych dla Polski (wraz z oceną ich wpływu na potrzeby związane z funkcjonowaniem logistycznej sieci intermodalnej) oraz założeń strategicznych, wynikających z różnych uwarunkowań. Opracowanie ogólnej metodyki tworzenia rozwiązań modelowych intermodalnej sieci logistycznej. Opracowanie – w oparciu o przyjętą metodykę – koncepcji modelowej intermodalnej sieci logistycznej w Polsce uwzględniającej aktualne uwarunkowania. Problematyka transportu intermodalnego i rozwoju infrastruktury warunkującej jego skuteczne funkcjonowanie było wcześniej przedmiotem szeregu projektów, opracowań, raportów i publikacji. W większości przypadków koncentrowały się one jednak na określonych korytarzach transportowych, wskazywały dla nich potrzeby rozwoju infrastruktury liniowej i definiowały konkretne lokalizacje punktów węzłowych (terminali transportu intermodalnego, centrów logistycznych). Autorzy, badając stan aktualny i przyczyny wciąż niesatysfakcjonującego stopnia stosowania transportu intermodalnego, doszli do wniosku, że w głównej mierze wynika to z: braku spójnej, długofalowej polityki logistyczno-transportowej – tak na poziomie kraju, jak i na poziomie regionalnym (wojewódzkim), braku koordynacji w planowaniu inwestycji transportowo-logistycznych na poziomie województw. Wojewódzkie programy rozwoju infrastruktury transportowej i logistycznej w poszczególnych województwach mają charakter zróżnicowany pod względem efektywności oraz zakresu tematycznego, a nawet uchwalone strategie rozwojowe nie są kompleksowo monitorowane. Dlatego też główny nacisk w trakcie realizacji projektu położono nie na określeniu fizycznej lokalizacji i charakterystyki komponentów krajowej sieci logistycznej, a raczej na stworzenie warunków sprzyjających rozwojowi tej sieci. W tym celu stworzono metodykę tworzenia rozwiązań modelowych intermodalnej sieci logistycznej. Opiera się ona na systemach wieloagentowych, zakładających skoordynowane działanie na rzecz rozwiązania konkretnego problemu za pomocą współpracujących agentów (holonów). Agentami, w przypadku stworzonego modelu, są przedsiębiorstwa produkcyjne, dostawcy usług transportowych oraz koordynatorzy procesów transportowych. Tworzony model definiuje także role pełnione przez uczestników (agentów), zależności pomiędzy nimi (wewnątrz wirtualnego łańcucha dostaw) oraz pomiędzy współpracującymi firmami, a regionem w którym są one aktywne. Metodyka uwzględnia także silne relacje pomiędzy skalą mikro (przedsiębiorstwa), a skalą makro (rejon). Zidentyfikowano kluczowe problemy właściwe dla określonych grup interesariuszy (agentów/holonów): użytkowników transportu (nadawców lub odbiorców transportowanych ładunków), usługodawców logistycznych (firm spedycyjno-transportowych, brokerów, koordynatorów usług transportowych), inicjatorów tworzenia infrastruktury transportowo-logistycznej (liniowej i punktowej), a także developerów i dysponentów (zarządców) infrastruktury, inicjatorów i twórców regulacji prawnych dotyczących transportu, przepisów celnych, taryf przewozowych. Analiza najlepszych praktyk i rozwiązań stosowanych w innych krajach Unii Europejskiej przeprowadzona przez zespół realizatorów projektu wskazuje na dużą rolę funkcji koordynacyjnych, tak na szczeblu centralnym (krajowym), jak i regionalnym lokalnym) w tworzeniu warunków dla rozwoju logistycznych sieci intermodalnych. Dlatego ta rola także znalazła swoje miejsce w proponowanym modelu. Jednocześnie należy podkreślić kluczowe znaczenie właściwego monitorowania rozwoju i funkcjonowania intermodalnej sieci logistycznej – tak w warstwie infrastrukturalnej, jak i w odniesieniu do różnego rodzaju regulacji. Konieczne jest zatem określenie zarówno narzędzi monitoringu, jak i miejsc, z których będzie on prowadzony. Projekt zakończył się w czerwcu 2011 r.