Inicjatywy klastrowe z samej definicji powinny określać aktywne organizacje przedsiębiorstw poszukujące szerszych powiązań rynkowych, w tym dostępu do rynków globalnych. Zapewnienie mobilności inicjatyw klastrowych, a tym samym zwiększenie ich siły oddziaływania jest możliwe w ramach zintegrowanych łańcuchów dostaw. Działanie to jest obopólnie korzystne, a osiągany w ten sposób efekt synergii umożliwia zdobycie istotnej przewagi konkurencyjnej. Jednocześnie temat ten jest stosunkowo mało zauważany przez autorów publikacji na temat problematyki klastrów. Zaprezentowany model funkcjonowania inicjatywy klastrowej koncentruje się głównie na wewnętrznej organizacji klastra, ujmuje oddziaływanie środowiska zewnętrznego, ale nie uwzględnia w swoim podejściu konieczności podejmowania aktywnych działań na rzecz zwiększenia dostępności do rynków zewnętrznych (jedynie pewne działania marketingowe). Podsumowując, problematyka klastrowych łańcuchów dostaw to nowe zagadnienie zarówno w teorii klastrów, jak i teorii łańcuchów dostaw, przez co jest interesującym obszarem do dalszych badań. (fragment tekstu)

Utrzymywanie zapasu (w tym jego części zabezpieczającej) wciąż stanowi w wielu przypadkach główny czynnik gwarantujący wymagany poziomo dostępności dóbr. Istnieje szereg systemów uzupełniania zapasu w takich warunkach, przy czym stanowią one najczęściej rozwinięcie dwóch podstawowych: systemu opartego na punkcie ponownego zamówienia oraz opartego na przeglądzie okresowym. Artykuł odnosi się do systemu BS (min-max), w którym zamówienie składane jest po osiągnięciu przez dostępny zapas poziomu B (poziomu informacyjnego, punktu ponownego zamówienia), w wielkości stanowiącej uzupełnienie do poziomu S. System ten jest bardzo często stosowany w praktyce gospodarczej. Prowadzone badania wskazują na konieczność uwzględniania specyficznych zjawisk towarzyszących odnawianiu zapasu w tym systemie. Wynika to m. in. z tego, że rzeczywisty poziom dostępnego zapasu w chwili rozpoczęcia cyklu uzupełnienia może być znacząco niższy od poziomu B, co skutkuje niższymi od oczekiwanych poziomami obsługi (dostępności zapasu). W artykule skoncentrowano się na modelu kosztów całkowitych związanych z realizacją tego systemu. Model obejmuje zmienne koszty uzupełnienia i utrzymania zapasu oraz koszty związane z wystąpieniem braku w zapasie. W modelu wykorzystano opracowany wcześniej model matematyczny pozwalający na wyznaczanie poziomu informacyjnego B, uwzględniający różnicę A pomiędzy wyznaczonym poziomem B, a rzeczywistym poziomem zapasu w chwili rozpoczęcia cyklu uzupełnienia. Wyniki oparte na modelu zostały zweryfikowane drogą symulacji, przy wykorzystaniu dedykowanego narzędzia (symulator w arkuszu kalkulacyjnym EXCEL).

W pracy przedstawiono model służący obliczaniu kosztów związanych z odnawianiem i utrzymywaniem zapasu w systemie zamawiania sS. System ten (zwany także systemem MIN-MAX) opiera się na okresowym przeglądzie stanu zapasów, przy czym decyzja o złożeniu zamówienia zależy od tego, czy w chwili przeglądu dostępny zapas jest równy lub mniejszy od przyjętego poziomu decyzyjnego s. W takim przypadku składane jest zamówienie uzupełniające aktualny zapas do poziomu S. W przypadku przeciwnym (w chwili przeglądu zapas jest większy od poziomu s), odstępuje się od składania zamówienia. Przedstawiono wyniki dalszych prac nad modelem matematycznym tego systemu (określającym relacje pomiędzy parametrami sterującymi, a poziomem obsługi) oraz - w oparciu o ten model - określono model kosztów obejmujących koszty uzupełniania, utrzymania oraz braku zapasu, z uwzględnieniem ewentualnych dodatkowych kosztów wynikających z istniejących uwarunkowań realizacji systemu. Wyniki uzyskane na podstawie modelu porównano z wynikami badań symulacyjnych.

Zarządzanie zapasami w warunkach losowych zmian popytu jest wciąż - mimo rozwoju alternatywnych koncepcji zarządzania przepływem dóbr - ważnym zagadnieniem zarówno z punktu widzenia kosztów utrzymania i uzupełniania zapasów, jak i poziomu obsługi mierzonego poziomem dostępności zapasu. Istnieje szereg systemów uzupełniania zapasu w takich warunkach, przy czym stanowią one najczęściej rozwinięcie dwóch podstawowych: systemu opartego na punkcie ponownego zamówienia oraz opartego na przeglądzie okresowym. Artykuł ["Model odnawiania zapasów w przeglądzie okresowym uwzględniający występowanie braków"] odnosi się do drugiego z nich. Liczne badania wskazują konieczność udoskonalania klasycznych modeli opisujących ten system. Wynika to przede wszystkim z potrzeby lepszego dopasowania modelu do warunków rzeczywistych. To pozwala na poprawny dobór parametrów sterujących przyjętym systemem odnawiania zapasu i - tym samym - osiągania oczekiwanych efektów ekonomicznych.

Zarządzanie zapasami w warunkach losowych zmian popytu jest wciąż - mimo rozwoju alternatywnych koncepcji zarządzania przepływem dóbr - ważnym zagadnieniem zarówno z punktu widzenia kosztów utrzymania i uzupełniania zapasów, jak i poziomu obsługi mierzonego poziomem dostępności zapasu. Istnieje szereg systemów uzupełniania zapasu w takich warunkach, przy czym stanowią one najczęściej rozwinięcie dwóch podstawowych: systemu opartego na punkcie ponownego zamówienia oraz opartego na przeglądzie okresowym. Artykuł odnosi się do pierwszego z nich, systemu BS (min-max), w którym zamówienie składane jest po osiągnięciu przez dostępny zapas poziomu B (poziomu informacyjnego, punktu ponownego zamówienia), w wielkości stanowiącej uzupełnienie do poziomu S. System ten jest bardzo często stosowany w praktyce gospodarczej. Obserwacje prowadzone w rzeczywistych warunkach wskazują konieczność udoskonalania klasycznych modeli opisujących ten system. Wynika to m. in. z tego, że rzeczywisty poziom dostępnego zapasu w chwili rozpoczęcia cyklu uzupełnienia może być znacząco niższy od poziomu B, co skutkuje niższymi od oczekiwanych poziomami obsługi klienta. Uwzględnienie tego zjawiska poprzez modelowe wyznaczanie dystrybuanty obserwowanej różnicy pozwala na poprawny dobór parametrów sterujących omawianym systemem odnawiania zapasu i - tym samym - osiągnięcie oczekiwanych efektów ekonomicznych.

Przedstawiona synteza wielu czynników finansowych i operacyjnych pozwala jedynie na wybór polioptymalnego wariantu modelu sterowania wynikiem (tzn. nie gorszego od żadnego z pozostałych), co w praktyce oznacza, zgodnie z teorią H. Simona, wyznaczenie rozwiązania satysfakcjonującego spośród wariantów dopuszczalnych. Konsekwentnie, autorzy przyjęli kryterium satysfakcji w formułowaniu modelu operacyjnego kształtowania wyniku, a sam model ma charakter referencyjny. Przedstawione w artykule zagadnienia noszą znamiona nowego, uszczegółowionego problemu badawczego controllingu. Literatura polska i światowa z zakresu controllingu nie podnoszą kwestii controllingu operacyjnego przedsiębiorstwa do rangi warunkującej skuteczność zarządzania wartością, na jaką zasługuje.

Systemowe podejście kontrolingu do wspomagania zarządzania operacyjnego, wynika z jego kompleksowego badania wyników ekonomicznych i operacyjnych łańcucha dostaw oraz kształtowania czynników zarządzania operacyjnego - produktów, procesów i zasobów - determinujących osiągany wynik (przychody, koszty, rentowność i rotację majątku oraz zwrot z zainwestowanego kapitału). Wszystkie cechy produktu, stanowiące o wartości dla klienta i jego konkurencyjności, są podstawą projektowania, planowania i kontrolowania powiązanych systemowo procesów odpowiedzialnych za wytwarzanie i dostarczanie produktów. Skuteczność metod kształtowania produktów, procesów i zasobów, zależy od precyzyjnej analizy i oceny warunków operacyjnych kwalifikujących ich zastosowanie. Wsparcie zarządzania operacyjnego, ukierunkowane na wartość produktu i poprawę wyniku przedsiębiorstwa, wymaga obok analizy finansowej i techniczno-ekonomicznej przeniesienia wartości produktu na metody sterowania działaniami i kształtowanie zasobów w łańcuchu dostaw produktu już na etapie ich planowania. W wyniku analizy wymagań wspomagających kształtowanie procesów i zasobów w łańcuchu dostaw opracowano model referencyjny kontrolingu operacyjnego w zarządzaniu wartością produktu. Wielokryterialny dobór i właściwe zastosowanie metod zarządzania przepływem materiałowym w łańcuchu dostaw jest za każdym razem poprzedzony analizą operacyjną i finansową oraz oceną warunków operacyjnych, wpływających na wybór metod sterowania.

Autorka publikacji podejmuje próbę odpowiedzi na pytania:
- czy logistyka może stanowić obszar współpracy dla podmiotów klastrowych?
- w jakim stopniu model funkcjonowania klastra wpływa na możliwości zastosowania logistyki w funkcji integracyjnej?