Procesy tworzenia oraz rozwoju globalnych łańcuchów dostaw, szczególnie w okresie ostatnich dwóch dekad determinowało wiele czynników o złożonej naturze. Wśród podstawowych można wyróżnić takie, jak: dynamiczny rozwój zarówno produkcji jak i handlu w skali globalnej; wzrost konkurencji zarówno kosztowej, jak i jakościowej, będący konsekwencją postępującej deregulacji oraz liberalizacji handlu; wzrost znaczenia logistyki; wzrost produktywności zasobów oraz efektywności gospodarowania kosztami; postępująca w skali globalnej standaryzacja i normalizacja procesów techniczno-technologicznych oraz produktów, certyfikacja oraz ujednolicanie różnego typu procedur handlowych i transportowych; zjawisko skracania cyklu życia produktów.

Sięganie po rozwiązania logistyczne dla wspierania procesów zarządzania podmiotami – zarówno gospodarczymi, jak i ze sfery pozagospodarczej – staje się coraz bardziej powszechne, gdyż opinie o skuteczności rozwiązań opartych o zarządzanie logistyczne stają się powszechnie znane i udokumentowane. Niezależnie od tego, rozszerza się zakres stosowania logistyki. Próby aplikowania jej rozwiązań obserwujemy zarówno w sferze usług niematerialnych (jakkolwiek by to dziwnie nie brzmiało), jak też w obszarze podmiotów sektora publicznego. Można tu zadać pytanie o zakres stosowania logistyki – odpowiedź jest stosunkowo prosta – im więcej skutków (rezultatów działań) zależy od wsparcia logistycznego, tym większy jest zakres zarządzania logistycznego. Dlatego, jeżeli uznamy, że skuteczność funkcjonowania tych jednostek jest zależna w określonym zakresie od sprawności przepływów materiałowych, wówczas decyzja o nadaniu logistyce odpowiedniej rangi i wmontowaniu jej w strukturę organizacyjną organizacji staje się decyzją o charakterze strategicznym.