Standardy życia oraz pracy w krajach rozwiniętych - w tym również w Polsce, szczególnie po wstąpieniu do Unii Europejskiej - wymagają odpowiednio dobrego przygotowania młodych ludzi, kształconych w uczelniach wyższych do skutecznego, satysfakcjonującego wypełniania funkcji i zadań wynikających z ról społecznych i zawodowych, do których się przygotowują. Od studiującej młodzieży wymaga to osiągania w procesie kształcenia określonego poziomu wiedzy i umiejętności oraz kształtowania odpowiednich postaw. W literaturze przedmiotu - za F. Januszkiewiczem - można odnaleźć twórczą rolę instytucji edukacyjnych. Należy zauważyć, że szkoły (uczelnie) zostały stworzone po to, by rozwijać osobowość (…). Z każdego etapu kariery szkolnej uczący się powinien wychodzić duchowo bogatszy, osobowościowo bardziej wszechstronny, zawodowo sprawniejszy, życiowo bardziej zaradny, lepiej wyposażony w umiejętności skutecznego działania i osiągania zamierzonych celów, bardziej spolegliwy i nastawiony ku ludziom.

W prezentowanym referacie przedstawiono przykłady dobrych praktyk w zakresie wychowania komunikacyjnego dzieci i młodzieży w wybranych krajach jako elementu państwowego systemu edukacji.