Transport przynosi koszty społeczne i środowiskowe. Z tego względu państwa i organizacje międzynarodowe podejmują szereg działań mających na celu ograniczenie do koniecznego minimum jego negatywnego oddziaływania. W tym celu wykorzystywane są wszelkie dostępne narzędzia, aby uczynić transport ekologicznym. W tym zakresie każde działanie, czy to przyjęcie odpowiednich polityk działania, używanie najmniej inwazyjnych środowiskowo form transportu, wykorzystywanie alternatywnych paliw, czy opracowywanie innowacyjnych technologii mogących zneutralizować zagrożenia stwarzane przez transport, jest godne zainteresowania czasu i środków finansowych.

W gospodarce rynkowej państwo nie decyduje bezpośrednio ani w sferze produkcji, ani w sferze konsumpcji. Transformacja polskiej gospodarki w latach dziewięćdziesiątych XX wieku zakładała liberalizację i deregulację różnych dziedzin życia, w tym także transportu. Na tym tle powstają kontrowersje w odniesieniu do określonych rozwiązań szczegółowych, głównie z zakresu regulacji dostępu do rynku usług transportowych czy wspierania przez państwo lub samorządy terytorialne niektórych segmentów działalności przewozowej.

Problematyka funkcjonowania przewozów wagonowych począwszy od lat 90. XX wieku, a zwłaszcza od momentu liberalizacji rynku kolejowych operatorów przewozów towarowych w Polsce jest przedmiotem dyskusji zwłaszcza w aspekcie celowości utrzymania tej formy przewozów. Szczególnie obrazuje to brak zainteresowania tymi przewozami ze strony towarowych przewoźników prywatnych i jednocześnie narzekania przedstawicieli PKP CARGO SA na znaczące koszty związane z realizacją tej formy przewozów. Celem artykułu jest więc próba nakreślenia sytuacji w zakresie tych przewozów oraz próba wskazania na konieczność wsparcia dla tej formy przewozów, w tym przedstawienie konkretnych propozycji rozwiązań w zakresie uatrakcyjnienia tej oferty.

Polityka jako sztuka rządzenia państwem jest zajęciem bardzo trudnym i skomplikowanym. Tym bardziej polityka gospodarcza częścią której jest polityka transportowa w obecnej rzeczywistości gospodarczej Polski. Przed współczesną polityka transportową stoją ogromne wyzwania związane z wizją transportu XXI wieku, zarysowane notabene w Białej Księdze z marca 2011 roku. W tym kontekście należałoby stwierdzić, iż polityka transportowa jest procesem dokonywania społecznego wyboru przedsięwzięć z zakresu rozwoju i funkcjonowania transportu z punktu widzenia różnych kryteriów ( na przykład ekologia, czy mobilność), ale i procesów oddziaływania grup interesariuszy zainteresowanych określonymi rozwiązaniami. Jest to zatem gra, w której uczestniczy wielu graczy, i których interesy mogą być wzajemnie sprzeczne. Nie sposób zatem polemizować z tezą, iż o wiele trudniej o taką spójną politykę w zakresie transportu intermodalnego, istotą którego jest wielość ogniw łańcucha transportowego uczestniczących w procesie przewozowym oraz różnorodność interesów przy potrzebie zapewnienia użyteczności tychże ogniw i partnerstwa całego łańcucha w kontekście zaspokojenia wymagań klienta. Dlatego też należy wspierać te inicjatywy, które służą budowaniu wspólnej wizji dla transportu obejmującej integrację rozwiązań transportowych, rozwiązania innowacyjne i umieć w nich znaleźć impulsy dla rozwoju własnych inicjatyw korzystnych z punktu widzenia rozwiązań docelowych.

Obsługa ładunków transportem intermodalnym należy do jednej z najbardziej ekologicznych form przewozów, gdzie przy spełnieniu pewnych standardów może stać sie czynnikiem konkurencyjności. Bardzo ważnym elementem jest zatem wspieranie zmiany środków transportu w ramach przepływów towarowych, z transportu drogowego na transport morski, wodny śródlądowy oraz transport kolejowy. Cel ten osiągnięty może zostać poprzez sprawne zarządzanie, bardzo łatwy dostęp do informacji, a także poprzez wymianę tych informacji pomiędzy podmiotami uczestniczącymi w procesach przewozowych.