Infrastruktura społeczna i techniczna, definiowana jako podstawowe instytucje i urządzenia konieczne do funkcjonowania gospodarki, stanowi decydujący czynnik rozwoju lokalnego oraz podstawę wszelkiej działalności gospodarczej. Infrastruktura często warunkuje bowiem zakres działalności, jej strukturę oraz lokalizację. Poziom rozwoju infrastruktury może decydować więc o atrakcyjności albo nieatrakcyjności gminy, stanowiąc przy tym szansę lub barierę jej rozwoju. Poprzez ożywienie gospodarcze obszarów wiejskich i wielofunkcyjny ich rozwój należy rozumieć przede wszystkim powstawanie nowych dziedzin działalności gospodarczej i związane z tym zwiększenie liczby miejsc pracy poza rolnictwem. Infrastruktura tworzy złożoną całość, ale wpływ poszczególnych jej elementów na rozwój przedsiębiorczości jest zróżnicowany i zmienny w czasie. Jak wykazują badania, aglomeracje miejskie i przemysłowe, ze względu na zagęszczenie przestrzenne i zły stan środowiska naturalnego, tracą swą dawną atrakcyjność dla potencjalnych przedsiębiorców. Z kolei w skali gminy, najdogodniejszą lokalizacją dla przedsiębiorstwa stanowi miejscowość, w której mieści się siedziba władz gminnych - ze względu na dużą koncentrację obiektów i urządzeń infrastruktury oraz dogodne połączenia ze wszystkimi miejscowościami w gminie - zależność ta jest silniejsza w przypadku gmin miejsko-wiejskich niż wiejskich.

Czynnikami wpływającymi na funkcjonowanie portu morskiego są: infrastruktura transportowa, hydrotechniczna i lądowa. Powyższe czynniki bezpośrednio decydują o rozwoju portu. Rozwój związany jest między innymi z możliwościami obsługi floty rybackiej, handlem rybami, obsługą połączeń promowopasażerskich, obsługą strumieni ładunkowych w relacjach krajowych i międzynarodowych. Wpływ na wymienione funkcje portu mają warunki środowiskowe.

W dynamicznie zmiennym otoczeniu przedsiębiorstw kluczowym staje się utrzymanie ciągłości działania, która polega na uzyskaniu stabilności organizacji w przypadku zaistnienia sytuacji kryzysowych. Tworzenie planów ciągłości działania pozwala uniknąć utraty reputacji wobec dostawców, odbiorców, rynków finansowych i kapitałowych. Daje możliwość integracji pracowników poprzez poprawę komunikacji wewnętrznej. Posiadanie planów wpływa na wizerunek firmy, jako organizacji odpowiedzialnej i bezpiecznej. BS 25999 jest brytyjskim standardem w zakresie zarządzania ciągłością działania i zawiera zbiór dobrych praktyk w tym obszarze.

Masowe użycie w walce bojowych środków trujących miało miejsce po raz pierwszy w okresie I wojny światowej. Przyniosło ono z jednej strony wiele strat wśród walczących stron, z drugiej zaś wykazało, że broń chemiczna - jako nowy cechuje się znacznie większą efektywnością w rażeniu siły żywej od broni strzeleckiej, artylerii i lotnictwa. Państwa uczestniczące w wojnie, jeszcze w trakcie walk, rozpoczęły na wielką skalę produkcję bojowych środków trujących, składową broni chemicznej, która pod koniec 1918 roku osiągnęła znaczące rozmiary.

Utrzymująca się od kilku lat niekorzystna koniunktura na wielu cząstkowych rynkach frachtowych wymusza na armatorach podejmowanie działań dostosowawczych, które mają pomóc w uzyskiwaniu zadowalających wyników finansowych. Ich głównym celem jest najczęściej restrukturyzacja kosztów funkcjonowania przedsiębiorstwa. Ponadto zadaniem, które armatorzy powinni wyznaczać sobie w fazie stagnacji na rynku frachtowym jest odpowiednie przygotowanie się do kolejnych faz - ożywienia i rozkwitu. Interesujące wydaje się zatem spojrzenie na taktykę realizowaną przez wybranych armatorów przez pryzmat aktualnej sytuacji na rynku frachtowym.