WIEDZA: wieści z GS1

Zanieczyszczenie środowiska i globalny wzrost ocieplenia wymaga zastosowania nowych, proekologicznych technologii przy budowie obiektów pozwalających na zredukowanie tych zagrożeń do minimum. W tym też kontekście coraz częściej używa się wymiennie różnych pojęć: green building, zielone budownictwo, budownictwo ekologiczne czy też ekobudownictwo. Wszystkie one służą określeniu zapoczątkowanej przed ponad 10 laty modzie promującej rozwój budownictwa zrównoważonego w kontekście ekonomicznym, ekologicznym i społecznym. W roku 1998 w Japonii (Nagoja) powstała światowa organizacja World Green Building Council (World - GBC), której zadaniem jest koordynowanie prac znajdujących się w wielu krajach przedstawicielstw wdrażających ekologiczne standardy przy budowie nowopowstających projektów budowlanych. Jej celem jest również propagowanie wiedzy na temat proekologicznych zachowań.

W dniach 15-16 listopada 2010 r. w Warszawie odbyła się konferencja "Zarządzanie gospodarką opakowań zwrotnych", która zgromadziła prawie 40 przedstawicieli wszystkich podmiotów łańcucha dostaw.

Oczywistym jest, że nie tylko sam system czy model zarządzania, ale również szereg innych czynników determinuje zdolność dostosowania się portów morskich, jako tradycyjnych ogniw łańcuchów transportowych w relacjach lądowo - morskich do roli sprawnych i efektywnych ogniw w układzie globalnych morskich łańcuchów dostaw, zarządzanych skutecznie przez jednego, zewnętrznego względem nich operatora.

Rozwój logistyki i globalnych łańcuchów dostaw i ich wpływ na porty morskie
Obserwowany w ostatniej dekadzie dynamiczny rozwój gospodarki światowej, stymulowany procesami deregulacji wszystkich w zasadzie rodzajów rynków i liberalizacji handlu (WTO), doprowadził do silnego, niespotykanego dotychczas w tej skali wzrostu handlu światowego. W latach 1998 - 2008 przeciętny wzrost PKB w skali globalnej wynosił nieco ponad 3%, co w efekcie generowało wzrost światowego eksportu w tym okresie w wysokości 5,8% (rysunek 1).

Wyzwania determinowane przez strategię Fast Fashion
Pojęcie "Fast Fashion", szczególnie w wykonaniu ZARY, stało się synonimem sukcesu w świecie mody, odpowiadając wymogom koncepcji Quick Responce w logistyce. Recepta jest tutaj bardzo prosta: dostarczając często nowe produkty (kolekcje) do sklepów odzieżowych zmuszamy klientów do kolejnych wizyt i zakupów konfekcji nawet wtedy, gdy nie mieści się już ona w szafie. Dzięki koncepcji Fast Fashion zacierają się granice sezonowości w kreowaniu kolekcji, do głosu dochodzą masowość i utylitaryzm. Sama idea nie została wykreowana przez A. Ortegę. Prawdopodobnie namiastka takiego systemu wywodzi się z paryskiej dzielnicy Sentier, gdzie w latach 70. Żydzi i Ormianie przy współpracy z dostawcami z Północnej Afryki skoncentrowali lokalnie wszystkie ogniwa przetwarzania w tradycyjnym przemyśle konfekcyjnym, umożliwiając dzięki temu uzyskanie jednomiesięcznego cyklu od zamówienia do dostawy na półkę sklepową, w przeciwieństwie do tradycyjnego okresu, co najmniej trzymiesięcznego.
Dla specjalistów sprawa nie jest jednak taka prosta, ponieważ Fast Fashion jest różnie rozumiane: dla jednych jest to szybkie kopiowanie "chodliwych" modeli, czy aktualnych trendów, dla innych natomiast większa ilość subkolekcji i terminów wysyłki do sieci detalicznej. Ponadto wielu menedżerów nigdy nie dokonało dokładnej analizy, jak oddziałuje szybka zmiany oferty podażowej na koszty i zyski. Charakterystyczne jest również to, że ponad 70% menedżerów w przemyśle związanym z modą nie czuje się wyposażonych we właściwe narzędzia do sprostania wymogom Fast Fashion. Realizacja idei wiąże się bowiem ze znacznym ryzykiem, ponieważ cykl od projektu do dostarczenia towarów na półki sklepowe skraca się z okresu kilkumiesięcznego do kilkutygodniowego. Przedsiębiorstwa handlowe muszą w związku z tym produkować bliżej rynków zbytu lub uwzględnić wysokie koszty transportu. Niezbędne jest ponadto zdecydowanie lepsze planowanie zaopatrzenia w materiały i dodatki dla potrzeb produkcji. Wraz z częstym "odświeżaniem" asortymentu dostarcza się coraz więcej produktów w coraz mniejszych partiach dostaw. Dlatego rosną koszty, a logistyka - i tak już skomplikowana z uwagi na rozproszoną po świecie produkcję - staje się jeszcze trudniejsza.

Koncepcja CPFR zakłada współdziałanie przedsiębiorstw w łańcuchu logistycznym, w trzech obszarach prowadzonej działalności: planowania, prognozowania i uzupełniania zapasów. Największe znaczenie dla podejmowanej idei współdziałania ma jednak, zdaniem autorki, etap wspólnego tworzenia prognoz sprzedaży. Od jakości prognoz zależy bowiem wysokość utrzymywanych stanów magazynowych oraz związany z tym poziom obsługi klienta. Dlatego też podjęcie przez partnerów trudu współdziałania w tym obszarze przynosi zaangażowanym stronom wielostronne korzyści.