W związku z wprowadzeniem od 1 lipca 2011 roku elektronicznego systemu poboru opłat na polskich drogach w postaci Krajowego Systemu Poboru Opłat, istnieje problem racjonalnej realizacji procesu eksploatacji tego systemu ze względu na jego strukturę. System ten cały czas posiada strukturę mieszaną w postaci elektronicznego i manualnego systemu poboru opłat co powoduje trudność w zapewnieniu ciągłości usługi transportowej odpowiedniej jakości obsługi użytkowników tego systemu. Każdy przestój systemu lub jego nieprawidłowe działanie, generuje dodatkowe koszty czasu podróży wraz ze społecznymi kosztami zanieczyszczenia środowiska. W związku z powyższym przedstawiona w pracy i bardziej szczegółowa analiza zagadnienia oceny niezawodności eksploatacyjnej autostradowych systemów poboru opłat stosowanych na polskich drogach wydaje się być celowa z punktu widzenia propozycji zastosowania skutecznych metod poprawy eksploatacji tych systemów.

Wykonywane obecnie analizy i wdrażane w praktyce metody sterowania bądź optymalizacji ruchu w sieciach drogowych dotyczą obszarów w ten lub inny sposób ograniczonych do stosunkowo małych jednostek terytorialnych. Podejście takie wynika z różnorodnych przyczyn, zarówno natury technologicznej, ekonomicznej jak również organizacyjnej. W tych przypadkach, gdzie stosowane rozwiązania technologiczne w ruchu drogowym typu ITS, ATCS dotyczą rozległych terytorialnie obszarów jest to raczej skutkiem skalowania rozwiązań o mniejszym zasięgu, dotychczas istniejących, aniżeli wdrażania nowego podejścia do rozwiązywania problemów, które „rozlewają” się w sieci drogowej.

Właściwością ludzkiego umysłu jest łączenie informacji otrzymywanych od różnych zmysłów, a także różnych danych otrzymywanych od jednego zmysłu - na przykład pojedynczego oka i obydwu. Korzyścią z łączenia informacji z różnych zmysłów jest bardziej trafne ocenianie świata niż przy wykorzystaniu pojedynczego zmysłu. To samo dotyczy różnego rodzaju informacji w ramach jednego zmysłu, na przykład łączymy w jedno informację o odległości uzyskiwaną z perspektywy (do postrzegania której wystarcza jedno oko) z widzeniem stereoskopowym („3D") które zasadza się na różnicy informacji z obojga oczu.

Transport miejski wyodrębnić możemy według poziomej klasyfikacji transportu na podstawie kryterium zasięgu i odległości transportu dokonując rozgraniczenia jednostek terytorialnych, w obrębie których dokonywane są poszczególne operacje transportowe. Transport miejski jako zagadnienie ujmowana kompleksowo możemy przedstawiać w postaci systemu. System to określona złożona funkcjonalna całość, składającą się z takiej liczby elementów pozostających ze sobą w ściśle ustalonych powiązaniach (relacjach), która jest niezbędna do tego, by całość pełniła przypisane jej funkcje i umożliwiała osiągnięcie określonego celu. Wyodrębnienie miejskiego systemu transportowego ze środowiska miejskiego (otoczenia) generuje podział system i otoczenie. Kształtując prezentowany system w niniejszej pracy zaakcentowano problem odwzorowania podróży mieszkańców miast i analizę potoku ruchu w miejskim systemie transportowym. Wyszczególnienie tych problemów jest istotne dla prowadzenia badań nad zrównoważeniem miejskich systemów transportowych.