Metody opisu urządzeń sterowania ruchem kolejowym ewoluowały wraz z rozwojem techniki ich wykonania. W przypadku pierwszych urządzeń mechanicznych czy elektromechanicznych stosowane były opisy słowne. Technika przekaźnikowa spopularyzowała jako metodę opisu schemat elektryczny. Wzrost złożoności układów przekaźnikowych powodował coraz większe trudności w ich projektowaniu, jednak nim znaleziono optymalne rozwiązanie pojawiła się nowa technika realizacji urządzeń, czyli układy elektroniczne. Te zaś projektowane są różnymi metodami, zależnie od producenta czy typu urządzenia.

Postęp techniki oraz intensywna eksploatacja zasobów energetycznych Ziemi, wpłynęły na niespotykany dotychczas rozwój środków transportu indywidualnego. Klasyczny współczesny pojazd samochodowy zasilany paliwem kopalnym na bazie ropy naftowej do przewozu 4 - 5 osób (lub towarów o porównywalnej masie), wymaga zaangażowania ok. 1000 - 1500 kg materiałów stanowiących jego masę własną. Do efektywnej eksploatacji pojazd taki wymaga utwardzonej nawierzchni o szerokości 3 - 5 razy większej od szerokości pojazdu. Wiąże się to z trwałym wyłączeniem z możliwości użytkowania bardzo dużych powierzchni ziemi.

Technika sterowania ruchem kolejowym, jak i ruchem pociągów metra charakteryzuje się podobnymi wymaganiami z uwagi na bezpieczeństwo ruchu i poziom automatyzacji. Stosowane systemy sterowania ruchem kolejowym i systemy sterowania pociągami metra mają wspólną cechę inteligentnych systemów sterowania ruchem kolejowym. Jednakże ze względu na ograniczoną liczbę zadań ruchowych metra, pewną jednorodność tych zadań i infrastruktury oraz niekiedy na konieczność osiągnięcia podstawowego wymagania jakim jest maksymalizacja przepustowości, w odróżnieniu do zadań kolejowego procesu przewozowego, systemy automatyki sterowania i zabezpieczenia ruchu pociągów metra wykazują szereg istotnych różnic obejmujących np. system sygnalizacji, automatyzację rozruchu i hamowania i inne.

W związku z wprowadzeniem od 1 lipca 2011 roku elektronicznego systemu poboru opłat na polskich drogach w postaci Krajowego Systemu Poboru Opłat, istnieje problem racjonalnej realizacji procesu eksploatacji tego systemu ze względu na jego strukturę. System ten cały czas posiada strukturę mieszaną w postaci elektronicznego i manualnego systemu poboru opłat co powoduje trudność w zapewnieniu ciągłości usługi transportowej odpowiedniej jakości obsługi użytkowników tego systemu. Każdy przestój systemu lub jego nieprawidłowe działanie, generuje dodatkowe koszty czasu podróży wraz ze społecznymi kosztami zanieczyszczenia środowiska. W związku z powyższym przedstawiona w pracy i bardziej szczegółowa analiza zagadnienia oceny niezawodności eksploatacyjnej autostradowych systemów poboru opłat stosowanych na polskich drogach wydaje się być celowa z punktu widzenia propozycji zastosowania skutecznych metod poprawy eksploatacji tych systemów.

W polityce transportowej UE, transport śródlądowy traktowany jest jako równorzędny w stosunku do innych systemów transportowych. Z uwagi na swoje proekologiczne cechy zalicza się go do systemu, który powinien odgrywać znaczącą rolę w rozwoju transportu zrównoważonego. Zasadnicze cechy transportu śródlądowego to niskie zapotrzebowanie energii na jednostkę pracy transportowej, a co z tym związane - niskie koszty zewnętrzne.