Choć słynne legiony Cesarstwa Rzymskiego przestały istnieć, to siły zbrojne Bizancjum, zarówno piechota jak i jazda, szkolone były według rzymskich podręczników wojskowych. Taktyka walki na lądzie i morzu, sprzęt oblężniczy, pancerze i stroje ochronne, organizacja zaopatrzenia wojsk zostały przejęte z doświadczeń wojennych pochodzących z ubiegłych okresów historycznych.
Logistyczne wsparcie operacji pokojowych i humanitarnych w doktrynie strategicznej NATO - cz. 2
Decyzją Komitetu Politycznego NATO, Sojusz Północnoatlantycki jako uznana organizacja międzynarodowa, zrzeszająca 28 wysoko rozwiniętych państw Ameryki Północnej i Europy od końca lat 90. XX wieku, czynnie włączyła się w operacje podtrzymywania pokoju na całym świecie. Wielonarodowe siły zbrojne NATO to najbardziej nowocześnie wyposażony i wyszkolony realny komponent predestynowany także do niemilitarnych działań operacyjnych w różnych miejscach tragicznych wydarzeń, zdolny do sprawnej likwidacji symptomów zagrożeń, ich negatywnych skutków i efektywnej pomocy humanitarnej dla poszkodowanej ludności. Podstawą wysokich zdolności operacyjnych sił zbrojnych NATO jest perfekcyjne kierowanie i dowodzenie oraz nowoczesny potencjał logistyczny komponowany elastycznie, stosownie do aktualnych zadań.
"Mobilność jest prawdziwym sprawdzianem systemu dostaw".
Kpt. Liddell Hart: Myśli o wojnie (1944)
Logistyka historycznie wywodzi się od przedsięwzięć realizowanych przede wszystkim w obszarze działań militarnych. Informacje na jej temat znajdują się już w opisach bardzo odległych historycznie wydarzeń, w tym między innymi tych przedstawiających strategię prowadzenia wojny przez Aleksandra Wielkiego.
Już w tamtym okresie podlegli mu dowódcy stosowali różne formy i sposoby zaopatrywania walczących oddziałów. Uzależnione to było przede wszystkim od typu i charakteru wspieranej logistycznie formacji. Inaczej przebiegało to przypadku oddziałów pieszych a inaczej kawalerii czy floty. Jednak we wszystkich tych przypadkach szybkość realizacji zadań odgrywała zasadniczą i decydującą rolę. Wynikało to z tego, iż opóźnienia były nie do zaakceptowania w kontekście macedońskiego sposobu prowadzenia wojny. Charakteryzował on się w pierwszej kolejności szybkim tempem marszu a w drugiej dynamicznym atakiem.