Właściwością ludzkiego umysłu jest łączenie informacji otrzymywanych od różnych zmysłów, a także różnych danych otrzymywanych od jednego zmysłu - na przykład pojedynczego oka i obydwu. Korzyścią z łączenia informacji z różnych zmysłów jest bardziej trafne ocenianie świata niż przy wykorzystaniu pojedynczego zmysłu. To samo dotyczy różnego rodzaju informacji w ramach jednego zmysłu, na przykład łączymy w jedno informację o odległości uzyskiwaną z perspektywy (do postrzegania której wystarcza jedno oko) z widzeniem stereoskopowym („3D") które zasadza się na różnicy informacji z obojga oczu.

Transport miejski wyodrębnić możemy według poziomej klasyfikacji transportu na podstawie kryterium zasięgu i odległości transportu dokonując rozgraniczenia jednostek terytorialnych, w obrębie których dokonywane są poszczególne operacje transportowe. Transport miejski jako zagadnienie ujmowana kompleksowo możemy przedstawiać w postaci systemu. System to określona złożona funkcjonalna całość, składającą się z takiej liczby elementów pozostających ze sobą w ściśle ustalonych powiązaniach (relacjach), która jest niezbędna do tego, by całość pełniła przypisane jej funkcje i umożliwiała osiągnięcie określonego celu. Wyodrębnienie miejskiego systemu transportowego ze środowiska miejskiego (otoczenia) generuje podział system i otoczenie. Kształtując prezentowany system w niniejszej pracy zaakcentowano problem odwzorowania podróży mieszkańców miast i analizę potoku ruchu w miejskim systemie transportowym. Wyszczególnienie tych problemów jest istotne dla prowadzenia badań nad zrównoważeniem miejskich systemów transportowych.

Proces widzenia kierowcy w nocnych warunkach obserwacji jest dość złożony i zależny w głównej mierze od jego czynników psychofizycznych oraz warunków oświetleniowych. Subiektywna ocena warunków oświetleniowych prowadzona przez audytorów BRD nie może być podstawą do weryfikowania stanu oświetlenia przejść dla pieszych. Jak wynika z literatury przedmiotu każdy człowiek widzi w sposób nieco inny, a właściwości fizjonomiczne widzenia zmieniają się wraz z wiekiem i stanem zdrowia.

Wybór prędkości maksymalnej pociągów na liniach KDP podyktowany był dotychczas głównie możliwościami technicznymi. Zanotowany w ostatnich latach postęp technologiczny umożliwia obecnie znaczne podwyższenie granicy takiej prędkości, ale jednocześnie powstaje pytanie o możliwości jej optymalizacji lub chociażby racjonalnego wyboru. W artykule przedstawiono podstawowe przesłanki do takich decyzji wskazując i analizując najważniejsze uwarunkowania techniczne, organizacyjne, handlowe i ekonomiczne. Prędkość z jaką prowadzony jest ruch pociągów na liniach KDP powinna być zatem optymalna w kontekście przyjętych kryteriów, a zatem niższa lub - w szczególnym przypadku - równa prędkości maksymalnej wynikającej z aktualnych możliwości technicznych. Zastosowanie takiego rozwiązania oznacza wzmocnienie pozycji rynkowej kolei w systemie transportu publicznego oraz poprawę jej efektywności ekonomicznej.