W polityce transportowej UE, transport śródlądowy traktowany jest jako równorzędny w stosunku do innych systemów transportowych. Z uwagi na swoje proekologiczne cechy zalicza się go do systemu, który powinien odgrywać znaczącą rolę w rozwoju transportu zrównoważonego. Zasadnicze cechy transportu śródlądowego to niskie zapotrzebowanie energii na jednostkę pracy transportowej, a co z tym związane - niskie koszty zewnętrzne.

Budowa linii szybkiego ruchu stanowi ogromne wyzwanie techniczne i technologiczne. Na organizowanych przez UIC i odbywających się co dwa lata Światowych Kongresach Kolei Dużych Prędkości można prześledzić imponujący postęp w tym zakresie. Jest przy tym rzeczą charakterystyczną, że zasadniczą część uwagi poświęca się na nich właśnie sprawom techniki oraz rozwoju sieci połączeń w kolejnych krajach, a stosunkowo mniej zagadnieniom z zakresu organizacji przewozów, czy też - w ich kontekście - ekonomii. Podejście takie wynika niewątpliwie z fascynacji możliwościami coraz szybszego pokonywania przestrzeni transportem naziemnym oraz koniecznością udzielenia odpowiedzi na związane z tym niezliczone pytania techniczne i technologiczne.

Pojęcie procesu komisjonowania bardzo często traktowane jest tożsamo z pojęciem kompletacji, jednak nie zawsze jest to poprawne. W niniejszej artykule, w celu jednoznacznego opisu problemu badawczego, terminy kompletacji i komisjonowania zostaną rozróżnione. Kompletacja rozumiana będzie jako proces podrzędny w stosunku do komisjonowania, będący równocześnie jego składową. W ramach komisjonowania, oprócz typowych czynności kompletacyjnych (związanych z formowaniem niejednorodnych jednostek ładunkowych wg zamówień klientów) realizowane są także czynności związane z przygotowaniem i organizacją systemu komisjonowania. Mowa tu o przetwarzaniu zamówień klientów, generowaniu oraz grupowaniu i odpowiednim rozdziale list kompletacyjnych (w przypadku określonych strategii kompletacji), klasyfikacji asortymentu i usystematyzowaniu miejsc oferowania, a także rozmieszczeniu asortymentu w strefie kompletacji, uzupełnianiu braków asortymentowych w miejscach oferowania, opracowywaniu tras pracowników i innych.

Jednym z podstawowych elementów lotniczego systemu transportowego jest system eksploatacji technicznej stanowiący zbiór obiektów eksploatacji (statki powietrzne, silniki, agregaty, osprzęt, przyrządy), personelu latającego i inżynieryjno-technicznego, środków eksploatacji lotno-technicznej, zarządzeń i norm określających wybór i utrzymanie najwłaściwszych zakresów pracy techniki lotniczej oraz systemu sterowania procesem eksploatacji współdziałających ze sobą w celu utrzymania i odtworzenia sprawności lub zdolności do pracy. System obsług technicznych i remontu jest zbiorem obiektów i środków obsług technicznych i remontu, personelu inżynieryjno-technicznego i programów obsług technicznych i remontu współdziałających ze sobą w celu podtrzymania i odtworzenia sprawności lub zdatności do pracy statków powietrznych (rys. 1).